केशवसुत यांचे खपुष्प आणि अंतराळातील ‘झीनिया’!
10/06/2019
अंतराळात ‘झीनिया’चे फूल फुलले’ या बातमीने माझे लक्ष वेधून घेतले. ती बातमी १७ जानेवारी २०१६ ला प्रसिद्ध झाली होती. बातमीशेजारीच नारिंगी रंगाच्या त्या फुलाचे सुंदर छायाचित्रही होते. तो चमत्कार अमेरिकेच्या अवकाश संशोधन केंद्रातील शास्त्रज्ञांच्या प्रयत्नांमुळे घडला होता. पण मला आनंद झाला तो आणखी एका कारणाने, की त्यामुळे एका मराठी कवीचे स्वप्नच जणू साकार झाले! तो कवी म्हणजे कविवर्य केशवसुत - आधुनिक मराठी कवितेचे जनक. केशवसुतांच्या ‘झपूर्झा’ या गाजलेल्या कवितेतील शेवटचे कडवे असे आहे.
‘सूर्यचंद्र आणिक तारे
नाचत सारे हे प्रेमभरे
खुडित खपुष्पे फिरति जिथे
आहे जर जाणे तेथे
धरा जरा नि:संगपणा
मारा फिरके मारा गिरके
नाचत गुंगत म्हणा म्हणा-
झपूर्झा! गडे झपूर्झा!’
बालकवी यांची शंभरावी पुण्यतिथी झाली. बालकवींचा मृत्यू तिशीच्या आत झाला. बालकवी यांचे अपघाती निधन 17 एप्रिल 1918 या दिवशी झाले. त्यांच्या पत्नी पार्वतीबाई यांच्या आत्मचरित्रात तशी नोंद आहे. काहींनी तो दिनांक 5 मे असा नोंदला आहे. तिथी मात्र चैत्र वद्य नवमी हीच आहे.
लोककवी वामनदादा कर्डक म्हणजे आंबेडकरी विचारांचे सर्जनशील वादळ. त्यांनी त्यांच्या काव्यप्रतिभेने आणि पहाडी आवाजाने त्यांचे प्रेरणास्रोत व उद्धारकर्ते अशा बाबासाहेबांचा सांगावा खेड्यापाड्यांत पोचवला. त्या ध्येयवेड्या भीमशाहिराने त्यांचे सर्व आयुष्य आंबेडकरी चळवळीसाठी वेचले; भीमकार्याची महती जगाला सांगितली.
प्रफुल्ल शिलेदार यांच्या ‘पायी चालणार’ या नव्या 
‘जंगलगाथा’ ही, कवी रमेश सावंत यांची जंगल आणि आततायी प्रवृत्तीचा मानव यांच्यातील संघर्षाचे आशयसूत्र पकडून लिहिलेली मालिका कविता आहे. ती सर्वार्थांनी अभिनव अशी काव्यकलाकृती आहे. महत्त्वाचा आशयविषय असलेली नाविन्यपूर्ण अशी ती कलाकृती मराठी साहित्यात मोलाचा ठसा उमटवील असा विश्वास मला वाटतो.
मनोहर विभांडिक यांची कविता सर्व पुर्वसूरींना दूर सारून अभिव्यक्त झाली आहे हे त्यांचे यश. ते गेली चार दशके कविता लिहीत आहेत. मनोहर यांची कविता ग्रामीण, दलित, नागर, महानगरी, स्त्रीवादी, सामाजिक अशा कोणत्याच चौकटीत आस्वादता येत नाही. कवी ती अंशतः आत्मचरित्रात्मक आहे, ती गाव सोडून शहरात स्थिरस्थावर होऊ पाहणाऱ्या आणि मध्यमवर्गात स्थिरावलेल्या कोणत्याही माणसाचे आत्मचरित्र ठरेल एवढी प्रातिनिधीक आहे. मनोहर यांचे अनलंकृत, सुबोध भाषा हे वैशिष्टय. ते प्रतिमांच्या राशीची आरास न मांडता थेट अनुभवाला भिडतात.
मी शिक्षक म्हणून 
शंकर बळवंत पंडित, वय वर्षें पंच्याण्णव. एक कवी, पण ते कवी म्हणून प्रसिद्ध होण्यापासून दूर राहिले आहेत. त्यांना स्वत:ला प्रसिद्धीचा सोस नाही. कवीमध्ये सहसा आढळत नाही असा तो गुण आहे. शंकर पंडित स्वत: वयाच्या पंच्याण्णव्या वर्षीही घरातील अनेक कामे करतात. ते राहत असलेल्या घरी, तिसऱ्या मजल्यावरही लिफ्ट बंद असली तर पायी जिने चढून जातात. त्यांनी वाचन, लेखन, कविता करणे, चित्रे काढणे, विद्यार्थ्यांना चित्रकला शिकवणे असे छंद आवडीने जोपासले आहेत. त्यांची स्मरणशक्ती तल्लख आहे. त्यामुळे त्यांना पाहणारा-ऐकणारा थक्क होतो.
आनंद सांडू मूळ 
शशिकांत पानट यांच्या ‘गीत महाभारत’ या पुस्तकाच्या दोन आवृत्ती प्रसिद्ध झाल्या. त्याचे गौरीश तळवलकर या गोव्याच्या गायकाने अकरा कार्यक्रम सादर केले. पानट यांना ‘गीत महाभारत’ सुचले तो क्षण उत्कट आहे. पानट अमेरिकेत लॉस एंजेलिस येथे गेली त्रेचाळीस वर्षें स्थायिक आहेत. त्यांना कामानिमित्ताने रोज दोन-अडीच तास ड्राइव्ह करावे लागते. तो वेळ मुख्यत: श्रवण व चिंतन यांमध्ये जातो. परंतु एके दिवशी, अचानक, त्यांना कुरुक्षेत्रावरील एका प्रसंगासंबंधातील कवितेच्या दोन ओळी प्रसवल्या. त्या ओळी अशा – कुरुक्षेत्राचे युद्ध संपले | संपली अर्जुन-कृष्ण कथा | इथे गीतेचा जन्म जाहला | श्रीमद् भागवत गीता || त्यांच्या ध्यानात आले, की ही तर भैरवी आहे! त्यांनी ते गीत पूर्ण केले. ते सहा-सात महिने तसेच पडून होते. त्यांच्या मनात आले, की ज्याअर्थी ही भैरवी आहे! म्हणजे तो अंत आहे, त्याअर्थी त्याला उदय असणार. मग त्यांना एकाएकी स्फुरले, की ‘गीत रामायणा’प्रमाणे ‘गीत महाभारत’ लिहिले तर ... त्यांना गदिमांचे ‘गीत गोविंद’ माहीत होते. तरीसुद्धा त्यांनी महाभारत गाण्याच्या रूपात सांगण्याचा चंग बांधला. त्यांनी जवळ जवळ पासष्ट-सत्तर गाणी रचली. त्यांतील आरंभीची काही गाणी ‘काळ कथा सांगतो’ अशा स्वरूपाची आहेत. पुढील गीते मात्र वेगवेगळ्या पात्रांच्या तोंडून केलेले प्रसंगवर्णन आहे. त्यांना महाभारतातील कथानकाचा अभ्यास करुन गीते लिहिण्यासाठी साडेपाच ते सहा वर्षांचा अवधी लागला. पानट म्हणाले, की “‘गीत रामायणा’त छपन्न गीते आहेत. ती श्रीरामाच्या दीड पिढ्यांची सरळसोट कथा आहे.