संत ज्ञानदेवांनी मराठी भाषेच्या संक्रमणाला प्रारंभ केला. संस्कृत ही भारताची ज्ञानभाषा म्हणून ओळखली जायची. त्यामुळे सर्व ज्ञान, तत्त्वज्ञान त्या भाषेत ग्रंथबद्ध होते. ती कोंडी फोडण्यासाठी ज्ञानदेवांनी ते ज्ञान लोकभाषेत प्रवाहित केले आणि ‘मराठीचिये नगरी ब्रह्मविद्येचा सुकाळू’ केला. परंतु त्यानंतर ललित साहित्य वगळता इतर भाषांतील ज्ञान मराठी भाषेत आणून त्या भाषेला ज्ञानभाषा म्हणून प्रस्थापित करण्याचा प्रयत्न झालेला नाही. तो मान इंग्रजी भाषेने मिळवला. सर्व ज्ञानशाखांतील अद्ययावत ज्ञान त्या भाषेत बंदिस्त आहे. त्यामुळे ती भाषा अवगत करणे अपरिहार्य ठरते. ते ज्ञान मराठी भाषेत खुले केल्याशिवाय मराठी लोकांची भाषिक गुलामी संपुष्टात येणार नाही. ज्ञानदेवांनी तेराव्या शतकात जसे कार्य केले तसे भाषिक कार्य सद्यकाळात करावे लागणार आहे. सर्वसामान्य माणसे त्यांच्या दैनंदिन लोकभाषेतूनच व्यक्त होत असतात. वारकरी पंथाने तसा अवसर त्यांना दिला. तसा प्रयोग सर्व ज्ञानशाखांत ‘ऐसी अक्षरे रसिके मेळवीन’ होताना दिसतो का? पारमार्थिक क्षेत्रात ते कार्य संत ज्ञानदेव, नामदेव, एकनाथ, तुकोबांनी केले.

विधानसभेतील विरोधी पक्ष, सरकार प्रत्येक गोष्ट चुकीची व बेपर्वाईने कशी करत आहे हे दाखवण्याचा प्रयत्न करताना दिसतात किंवा त्यांच्याकडून सरकारी योजनांबद्दल फक्त संशय तरी निर्माण केला जातो. काही वेळा, विधानसभेच्या पायऱ्यांवर बसून संप-मोर्चे यांचे हत्यार उपसले जाते. कधी सभासद हौदातही उतरतात! पूर्वी काँग्रेस राजवटीत शिवसेना-भाजप हे विरोधी पक्ष म्हणून असाच गोंधळ घालत. गंमतीचा भाग म्हणजे सरकारी पक्षाकडून त्याची दखल घेऊन कधी उत्तरे दिली जातात; कधी दिली जात नाहीत. त्याचेही विरोधी पक्षास काही वाटते असे जाणवत नाही. मुख्यमंत्री काही वेळा हुशारीने उत्तरे देतात तर कधी चिडून-जोराने बोलतात. ताजे उदाहरण -विरोधी पक्षांनी विशेषत: अजितदादा पवार आणि जयंत पाटील यांनी, मराठी भाषा दिनाला अभिमान गीताचे सातवे कडवे का म्हटले गेले नाही यावरून गडबड-गोंधळ विधानसभेत घातला. आम्ही प्रेक्षकांनी तो प्रकार दूरदर्शनवर पाहिला. कारण काय, तर ‘अभिमान गीता’ची कडवी सहाच मराठी भाषा दिनी विधानसभेत म्हटली गेली. त्यामुळे मराठीचा व महाराष्ट्राचा अपमान झाला. शेवटी मुख्यमंत्री चिडले. त्यांचा आवाज वाढला. त्यांनी उठून सांगितले, की याचा शोध तुम्हीच घ्या. तुम्हीच काय ते समजून घ्या. त्यांनी बाकी काहीच स्पष्टीकरण दिले नाही!