– संजय भास्कर जोशी
नीरजच्या खुनानंतर पुरावे नष्ट करण्याबद्दल मारियाला ज्या क्षणी दोषी ठरवले त्याच क्षणी तिची तुरुंगातून मुक्तता झाली. जी तीन वर्षे ती दोषी आहे की नाही ते ठरले नव्हते तेव्हा ती तुरुंगात होती. ती शिक्षा होती का? तेव्हा काही तिला आपण दोषी आहोत म्हणून आपण शिक्षा भोगत आहोत असे वाटत नसेल. तिला वाटत असेल, आपण निर्दोष सुटू यातून.
ती शिक्षा असेल तर प्रश्न असा, की ती निर्दोष नाही असे आढळले असते तर ती शिक्षा का? ती शिक्षा काही परत घेता आली नसती. म्हणजे ती शिक्षा नव्हतीच ना? मग दोषी व्यक्तीला दोषी ठरल्यावर शिक्षा का नाही?
– संजय भास्कर जोशी
नीरजच्या खुनानंतर पुरावे नष्ट करण्याबद्दल मारियाला ज्या क्षणी दोषी ठरवले त्याच क्षणी तिची तुरुंगातून मुक्तता झाली.
जी तीन वर्षे ती दोषी आहे की नाही ते ठरले नव्हते तेव्हा ती तुरुंगात होती. ती शिक्षा होती का? तेव्हा काही तिला आपण दोषी आहोत म्हणून आपण शिक्षा भोगत आहोत असे वाटत नसेल. तिला वाटत असेल, आपण निर्दोष सुटू यातून.
ती शिक्षा असेल तर प्रश्न असा, की ती निर्दोष नाही असे आढळले असते तर ती शिक्षा का? ती शिक्षा काही परत घेता आली नसती. म्हणजे ती शिक्षा नव्हतीच ना? मग दोषी व्यक्तीला दोषी ठरल्यावर शिक्षा का नाही?
कायद्याची जुजबी माहिती असलेल्याला देखिल माझे प्रश्न नक्कीच वेडगळ वाटतील. पण ज्याच्या हत्येसंदर्भात मारियाला दोषी ठरवले त्या नीरजच्या आई-वडिलांना देखिल कायद्याची जुजबीच माहिती असेल. या संदर्भात विलास सारंग यांची नवी कादंबरी “तन्दुरच्या ठिणग्या” आठवते. त्यात त्यांनी शिक्षा, पाप, गुन्हा याबाबत चिंतन केले आहे.
या सा-याचा विचार करायला हवा. कनिमोली, राजा, कलमाड़ी यांना दोषी ठरवून तत्क्षणी त्यांची सुटका झाली तर कदाचित सर्वांचे याकडे लक्ष जाईल आणि सर्वत्र आगडोंब पसरेल. देव करो अन् तसे ना होवो, असे देखिल म्हणवत नाही, कारण देव कधीच काही करत नाही अशा बाबतीत. आपणच काय ते करतो, किंवा खरे तर करत नाही.
– संजय भास्कर जोशी, भ्रमणध्वनी – 09822003411, इमेल – sanjaybhaskarj@gmail.com
About Post Author
